15 maja obchodzimy Dzień Pończoch Nylonowych i tak, taki dzień naprawdę jest międzynarodowym świętem i kryje się za tym dość ciekawa historia, obejmująca takie rzeczy jak wojnę, makijaż i zamieszki. 15 maja 1940 roku DuPont zaczęło sprzedawać je publiczności, które stały się absolutnym i natychmiastowym sukcesem.
Kobietom pończoszki te tak bardzo przypadły do gustu, że gdy około 4 milionów par trafiło do domów towarowych po okazyjnej cenie 1 $ za sztukę, wyprzedały się one w ciągu paru dni. Żadem inny produkt w historii nie cieszył się popularnością na taką skalę.
Nowe nylonowe pończoszki były bardziej rozciągliwe, bardziej trwałe i łatwiejsze do czyszczenia niż ich jedwabna wersja, którą do tej pory nosiły kobiety. Elastyczny materiał sprawiał, że świetnie wyglądały one na nodze i była to idealna alternatywa dla rajstop produkowanych wcześniej.
Jednak nie wszystko było tak kolorowe…
Kobiety uważano za “przyzwoite” tylko i wyłącznie wtedy, gdy miały zakryte nogi w miejscach publicznych. Jedwab w latach 20 i 30 poprzedniego wieku był ważnym towarem importowym, jednak wynaleziony w roku 1939 nylon zmienił bieg historii.
Oryginalne nylonowe pończochy z tylnym szwem stały się hitem dekady. Nie mniej popularne były pończochy zapinane na pas, które o wiele lepiej dopasowywały się do nogi. Dzisiejsze zakolanówki i podkolanówki zawierają elastan, przez co nie muszą mieć szwu od tyłu.
Często mają nadruk silikonowy wewnątrz górnego paska, aby pomóc im utrzymać się na nogach, bez podwiązek. Tylne szwy współczesnych wyrobów pończoszniczych nadają im bardziej seksownego wyglądu w stylu retro, co podoba się mężczyznom.
Stany Zjednoczone “dołączyły” do II wojny światowej w 1941 roku po zbombardowaniu przed Japonię Pearl Harbor. W tym okresie nylonu używano do produkcji spadochronów, sznurów, lin, zbiorników paliwa i siatek, toteż wykorzystywanie jego było ściśle ograniczone.
Oznaczało to wstrzymanie produkcji pończoch nylonowych. Niektóre patriotyczne kobiety przekazały nawet swoje pończochy do wojska w celach recyklingowych.
Problemem było to, że kobiety w dalszym ciągu chciały nosić pończochy, jednak jako że nie mogły nabyć nowych – musiały cerować swoje stare. Tu na pomoc przyszły artykuły znalezione w domowych spiżarniach – kobiety smarowały swoje nogi ciemnymi sosami, kakao i herbatą w miejscach, gdzie pończochy były dziurawe.
W ten sposób próbowały one stworzyć iluzję braku “oczek”. Następnie wymyślono tak zwaną “pończochę w płynie”, czyli eyeliner, którym rysowany szew z tyłu nogi w ten sposób udając pończochę bez potrzeby jej zakładania. Salony nawet zaczęły oferować usługi malowania nóg!
Niedobór pończoch pomógł zwiększyć popularność spodni. W okresie wojny nosiły je szczęśliwe młode kobiety pracujące na roli i w fabrykach.
Krótko po zakończeniu wojny, już 1945 roku, nylon znów zaczęto wykorzystywać do produkcji pończoch. Kiedy jeden dom towarowy w Pittsburgu ogłosił, że ma do sprzedania 13 000 par nylonowych pończoch, aż 40 000 kobiet czekało w długich kolejkach, aby zdobyć chociażby jedną parę. Kobiety dosłownie się biły o parę nylonowych pończoszek.
To zdarzenie uważane jest za jedną z większych zamieszek jakie miały miejsce w historii pończoch. Gazety w Stanach Zjednoczonych pisały wtedy “Kobiety ryzykują życiem i kończynami w walce o zakup pończoch samonośnych”, a pończochy bezszwowe od tego dnia przeszły do historii jako jeden z ulubionych dodatków, który każda kobieta ma w swojej szafie.
